Woorden ontbreken om te beschrijven wat ik nu voel. Er is
rust, rust voor Jolijn en rust voor ons, maar er is ergens ook heel veel
onrust. Afgelopen week was intens en nu is het echt voorbij lijkt het wel. We
hebben vorige week veel bezoek gehad en dat was heel fijn, maar wat nog veel fijner
was, was dat we Jolijn nog konden vasthouden. Elke avond droegen we haar naar
boven en “sliep” ze naast ons in haar bedje. Elke ochtend namen we haar mee
naar beneden en lag ze in de box, waar ze zoveel heeft gelegen. Als ik het even
niet meer trok, pakte ik haar erbij en voelde ik de druk op mijn armen waar ze
zo vaak heeft gelegen. Het was niet genoeg, maar het was voor dat moment het
beste wat ik had. En nu zijn mijn armen leeg en kan ik haar nooit meer
vasthouden. En hoe dat voelt, kan ik niet omschrijven. Ik weet dat ze rust
heeft, dat haar lijfje op was, maar wat had ik nog graag voor haar willen
zorgen. Ik ben zo dankbaar dat we Lucas nog hebben, hij helpt ons doorgaan en geeft
ons een reden om verder te kijken. Hij vult een heleboel op, maar met de
geboorte van Jolijn is er een stukje liefde bijgekomen dat ik nu niet meer in
kan vullen.
Afgelopen zaterdag was de dag waar ik enorm tegenop
keek, het moment dat ik Jolijn echt achter moest laten. Tot het allerlaatste heb
ik haar bij me gehad en thuis gehad en nu kon dat echt niet meer. We zijn ’s
ochtends met de familie samen gekomen bij ons thuis. We hebben hier samen foto’s
gekeken van Jolijn en de prachtige film die we via Living Memories hebben
gekregen. Het was zo fijn om haar nog op de arm te hebben, haar nog te kunnen
knuffelen en kusjes te geven. Nog heel even proberen het moment te vangen van
toen ze nog bij ons in de armen lag te slapen, nog even een aai over haar
bolletje. Maar de tijd tikte door en al snel was het half 12 en moesten we
gaan. De laatste keer met Jolijn door de voordeur. ’s Ochtends was ik al even
met haar boven door de kamertjes gelopen waar zij veel kwam en voor ik naar
buiten liep ben ik nog heel even samen met haar op de bank gaan zitten waar we
uren hebben doorgebracht. (Afgelopen woensdag hebben we zelfs nog met haar voor
het raam gezeten omdat het had gesneeuwd en ze dit nog niet had gezien). Het
klinkt misschien gek, omdat ze er eigenlijk al niet meer was, maar het was fijn
om nog één keer alles langs te lopen. We zijn naar het crematorium gereden en
ook tijdens de rit had ik haar vast. Ergens wel raar om haar gewoon vast te
houden, maar ook heel fijn. We hebben heel wat ritjes gemaakt waarbij ik haar
graag had willen vasthouden, maar dat niet deed omdat je je kindje veilig wil
vervoeren. Nu maakte dat natuurlijk niet meer uit. Toen we aankwamen bij het
crematorium heb ik haar naar binnen gedragen en op een kleine onderbreking na,
toen Jeroen haar vasthield, heb ik haar tot het laatste moment vastgehouden. We
hadden geen dienst, want dit wilden we niet en hier was ik heel blij mee. Het
idee dat ik haar voor ons moest neerleggen (de mensen van het crematorium
hadden een heel mooi plekje gemaakt, maar dit voelde absoluut niet goed) en dat
we dan over Jolijn gingen praten stond me enorm tegen. Gelukkig konden we hierin
volledig onze eigen weg gaan. Maar uiteindelijk moet je dan toch echt loslaten
en moest ik haar in haar mandje leggen. We hadden een mooi mandje uitgekozen en
gelukkig geen kistje. Maar haar erin leggen voelde zo tegenstrijdig. Ik heb
haar zo veel vastgehouden en nu moest ik haar echt loslaten. Ook nu ik het opschrijf,
merk ik dat mijn hele lijf reageert. Ik kan het niet uitleggen, maar het klopt
gewoon niet. We hebben haar knuffeltje Evi bij haar gelegd. Ik heb een tijdje
getwijfeld of ik deze zelf bij me wilde houden, maar toen we deze in haar arm
legden, voelde het heel vertrouwd en ik ben heel blij dat we dat hebben gedaan.
En toen kwam het moeilijkste, het mandje dichtdoen. De laatste keer dat ik haar
zag, de laatste keer dat ik haar handje nog kon aaien, dat ik haar nog een kus
kon geven, dat ik haar nog over haar haartjes mocht aaien. Het is niet te
beschrijven hoe moeilijk ik dit vond en toen het mandje dicht was, schreeuwde
elke vezel in me om het weer te openen, haar op te pakken en weer mee te nemen.
Maar het kon niet… Dit lijfje was niet meer Jolijn, dit lijfje was ziek en gaf
haar niet wat ze nodig had. In dit lijfje mocht ze niet groeien, mocht ze niet
dansen en genieten. Maar dit lijfje was wel het laatste tastbare dat ik van
haar had en nu is het weg. We hebben haar zelf naar de ruimte gedragen waar ze
is gecremeerd en hebben haar tot het allerlaatste begeleid. Van het begin tot
het einde bij haar en ik had het niet anders gewild.
En nu begint het, het leven zonder Jolijn. Van volledige
focus op haar naar ineens alle tijd. Tijd om dingen te doen die een hele tijd
niet konden, maar ook veel te veel tijd om na te denken. Tijd om dingen op te
ruimen die ik niet wil opruimen, tijd om dingen op te ruimen die ik wel wil
opruimen, maar nog niet kan opruimen. Want opruimen betekent ook accepteren dat
ze er niet meer is en daar ben ik niet klaar voor. Ben je daar ooit wel klaar
voor?
