De tijd gaat snel en de tijd gaat langzaam. Het is alweer
4 weken geleden dat Jolijn overleed en het is pas 4 weken geleden. Voor mijn
gevoel is het nog alsof het gisteren was, maar ook alsof het al maanden geleden
is. Ergens zijn we heel snel teruggevallen in ons oude patroon met z’n drieën.
Ineens is er weer tijd en ruimte om dingen te doen die eerder niet konden.
Gewoon simpelweg aandacht voor Lucas en gewoon even dollen en spelen. Maar ook op
pad gaan is nu veel makkelijker, want we hoeven niet meer na te denken of het
te veel is voor Jolijn en of we wel alle spullen mee hebben. En doordat Lucas
er is, word je ook gedwongen gewoon weer mee te gaan. De trein van het leven
rijdt door en hoewel je eigenlijk uit wil stappen en stil wil blijven staan, is
dit gewoon geen optie. En ergens is dat juist ook wel weer goed. Ik krijg regelmatig
de vraag hoe het met me gaat, maar heel eerlijk, ik weet het gewoon niet. Het
gaat met ups en downs en dat laat ik ook maar gebeuren. Er zijn dagen dat ik
het liefst de hele dag in bed blijf, onder de deken kruip en niks doe. Of dagen
dat ik alleen maar foto’s en filmpjes van Jolijn wil kijken. Maar er zijn ook
dagen dat het fijn is om dingen te ondernemen en dat dat ook best wel normaal
voelt. Toch is er wel bij alles wat ik doe een leegte en voelt het alsof er iets
niet helemaal klopt. En soms is dat gevoel heel erg aanwezig en soms zit het
wat verder op de achtergrond. Elke dag zetten we weer een stap en passen we ons
aan aan hoe het nu is. En ik laat het maar gebeuren, want meer dan dat kan ik
niet doen. Het gemis is enorm groot, maar ik weet ook heel goed dat het voor
Jolijn niet langer moest duren. De afgelopen weken ben ik bezig geweest met
alle foto’s uitzoeken en daar heb ik een prachtig fotoboek van laten maken.
Maar het zien van die foto’s is ook heel confronterend. Want nadat we de
diagnose kregen en toen we Jolijn zo hard achteruit zagen gaan, hebben we best
vaak gedacht: Waren we in het begin nou zo naïef? We hadden namelijk echt hoop
en we geloofden in een goede uitkomst (met daarbij natuurlijk ook wel de nodige
twijfel). Maar bij het zien van de filmpjes en foto’s realiseerden we dat dit geen
naïviteit was. Jolijn heeft zich in de eerste maanden echt ontwikkeld en hoewel
het niet zo snel ging als dat moest, was er wel vooruitgang. Maar door het
bekijken van de foto’s zag ik ook hoe snel het daarna achteruit is gegaan en
wat ze elke keer heeft moeten inleveren. En dan zijn die foto’s zowel confronterend
als fijn tegelijkertijd. Want ik geniet van alle foto’s met haar lachjes (ze
had echt de mooiste lach), maar ik weet ook heel goed dat die foto’s geen goede
representatie zijn van hoe het was.
Er zijn ook heel veel filmpjes die ik heb
gemaakt om artsen te overtuigen dat het niet goed ging. En die filmpjes zijn
eigenlijk veel realistischer, maar ook zo enorm confronterend. Die filmpjes
laten zien dat het niet kon zo. Haar lijfje kon niet en het was een oneerlijke
strijd. Ze heeft zo hard gevochten en ze heeft het zo goed gedaan, maar het
lijfje werkte niet mee. Ik probeer me vast te houden aan de gedachte dat ze nu
ergens is waar ze niet belemmerd wordt door haar lijfje en waar ze mag groeien
en geen pijn meer heeft. Want uiteindelijk is dat het belangrijkst. En hoewel
ik haar enorm mis en het liefst nog even terug in de tijd zou willen om haar
nog te kunnen vasthouden, weet ik ook dat dit niet eerlijk zou zijn naar haar
toe. En zo vliegen de gedachten elke dag, elk uur heen en weer. Ik schreef voor
mezelf een aantal maanden terug, toen we nog niet wisten wat er was, dat ik
graag een half jaar vooruit wilde om te zien hoe het dan zou zijn. Nu ik hier
ben, zou ik graag nog een keer terug willen naar toen, toen we nog hoop hadden.
Het blijft zo onrealistisch dat ze er niet meer is. Het is een gevoel dat zo
intens is, dat ik nooit meer dan kleine stukjes toelaat. Want als ik alles in
een keer zou toelaten, zou dat me volledig verlammen. Kleine stapjes, kijken
naar de foto’s en filmpjes, genieten van haar lachjes, huilen om wat we missen.
Kleine stapjes, dingen opruimen en een plekje geven, maar ook weten dat het er
zo weer bij gepakt kan worden. Jolijn zichtbaar maken in huis door middel van
foto’s en niet door middel van spullen. Want haar lach mag overal gezien worden
en haar lach is dat wat ik me van haar wil herinneren. Weten dat ze deze lach
nu altijd kan laten zien en niet wordt tegengehouden door pijn.
Ik zal iets minder vaak posten op deze blog, omdat het
verhaal van Jolijn nu niet meer op zichzelf staat, maar veel meer geïntegreerd
zit in ons leven. Ik wil hem wel graag omhoog houden omdat ik hoop dat ik met
dit verhaal anderen ook tot steun kan zijn. Voor mij voelde het ergens heel
fijn om te praten met mensen die ongeveer hetzelfde meemaakten, omdat je weet
dat je niet alleen bent. Het helpt je misschien bepaalde keuzes te maken of
over dingen na te denken waar je normaal niet over na zou denken. En als ik,
door het verhaal van Jolijn, op de een of andere manier iemand tot steun kan
zijn, voelt het dat Jolijn elke keer wat kan bijdragen. Dus mocht je het fijn
vinden, stuur me gerust een berichtje via de Instagrampagina van het verhaal
van Jolijn (waar ik sowieso wat regelmatiger updates plaats).
