Het verhaal van Jolijn

De tijd gaat snel en de tijd gaat langzaam. Het is alweer 4 weken geleden dat Jolijn overleed en het is pas 4 weken geleden. Voor mijn gevoel is het nog alsof het gisteren was, maar ook alsof het al maanden geleden is. Ergens zijn we heel snel teruggevallen in ons oude patroon met z’n drieën. Ineens is er weer tijd en ruimte om dingen te doen die eerder niet konden. Gewoon simpelweg aandacht voor Lucas en gewoon even dollen en spelen. Maar ook op pad gaan is nu veel makkelijker, want we hoeven niet meer na te denken of het te veel is voor Jolijn en of we wel alle spullen mee hebben. En doordat Lucas er is, word je ook gedwongen gewoon weer mee te gaan. De trein van het leven rijdt door en hoewel je eigenlijk uit wil stappen en stil wil blijven staan, is dit gewoon geen optie. En ergens is dat juist ook wel weer goed. Ik krijg regelmatig de vraag hoe het met me gaat, maar heel eerlijk, ik weet het gewoon niet. Het gaat met ups en downs en dat laat ik ook maar gebeuren. Er zijn dagen dat

Woorden ontbreken om te beschrijven wat ik nu voel. Er is rust, rust voor Jolijn en rust voor ons, maar er is ergens ook heel veel onrust. Afgelopen week was intens en nu is het echt voorbij lijkt het wel. We hebben vorige week veel bezoek gehad en dat was heel fijn, maar wat nog veel fijner was, was dat we Jolijn nog konden vasthouden. Elke avond droegen we haar naar boven en “sliep” ze naast ons in haar bedje. Elke ochtend namen we haar mee naar beneden en lag ze in de box, waar ze zoveel heeft gelegen. Als ik het even niet meer trok, pakte ik haar erbij en voelde ik de druk op mijn armen waar ze zo vaak heeft gelegen. Het was niet genoeg, maar het was voor dat moment het beste wat ik had. En nu zijn mijn armen leeg en kan ik haar nooit meer vasthouden. En hoe dat voelt, kan ik niet omschrijven. Ik weet dat ze rust heeft, dat haar lijfje op was, maar wat had ik nog graag voor haar willen zorgen. Ik ben zo dankbaar dat we Lucas nog hebben, hij helpt ons doorgaan en geeft ons een reden