35. Tweehonderd dagen
Waar jij gaat, daar zijn wij
Waar wij gaan, daar ben jij
Ga maar dansen, springen, lachen
Ga maar groeien en genieten
Voor altijd een van ons
Jolijn
12-05-2023 – 27-11-2023
Met pijn in mijn hart schrijf ik dit bericht. Inmiddels zijn
we 2 dagen verder en ik mis mijn meisje zo enorm. Maar ze kon echt niet meer en
het is beter voor haar, hoe ontzettend slecht het ook voelt. Dinsdag zijn we
begonnen met de morfine en daar werd ze in de eerste instantie heel rustig van.
Donderdag bleek het echter al niet meer genoeg te zijn en uiteindelijk heeft Jeroen
haar een sederende neusspray gegeven waardoor ze rustig kon slapen. Ik zat
volledig op slot en durfde het niet aan om dit te doen. De verandering na de start
van de morfine was zo intens dat ik geen tijd had om het te verwerken en ik
durfde niet verder te gaan dan dat. De morfine had als bijwerking dat haar ontlasting
minder goed ging en we hoopten dat dit de onrust veroorzaakte. Hier konden we
namelijk nog wat aan doen. Het duurde even, maar uiteindelijk kwam het vrijdagavond
op gang. Helaas bleef de onrust daarna en zorgde dit dus niet voor de
verlichting die we zochten. De nacht van vrijdag op zaterdag was al erg
onrustig en ik heb haar vrij snel naast me neergelegd. Ik wilde haar heel graag
bij me hebben en ze sliep toen nog even verder. De rest van de dag was vooral een
afwisseling tussen slapen en onrust. We zijn nog even de stad in te gaan voor
een kop koffie en dat was fijn en niet fijn tegelijk. Het was prettig om even
weg te zijn, maar we merkten dat het te veel was voor Jolijn. Zeker het stukje
in de kinderwagen was lastig, omdat ze ook steeds wat meer moest spugen. Ik
schreef zaterdagavond al dat ik het eigenlijk niet meer ok vond, maar dat ik
het heel eng vond om dat te zeggen. Want dit zeggen, betekende dat we keuzes
moesten gaan maken. De nacht van zaterdag op zondag zagen we elk uur van de
klok. Jolijn was onrustig, moest spugen, had gepoept en we moesten haar omkleden.
De verzorging verliep sowieso al steeds vaker moeizaam, dus ook dit was voor
haar niet fijn. Ik heb haar veel vastgehouden die nacht omdat ze zelf niet kon
slapen en ik het gevoel had dat het nodig was. Als ik niet zelf zo enorm moe
was geweest, was ik waarschijnlijk zittend gaan slapen met haar in mijn armen.
Zondag zijn we nog bij de verjaardag van Jolijns nicht geweest en dit ging
gelukkig goed. ’s Avonds was ze weer onrustig en ik had de huisarts een bericht
gestuurd dat we maandag graag wilden overleggen omdat het niet meer ging zo.
Zondag ging goed omdat we de hele dag de neusspray hadden gegeven en dat vonden
we niet ok. Maar we werden ingehaald door de tijd.
Toen we zondagavond ons klaarmaakten om naar bed te gaan,
riep Jeroen mij op een gegeven moment uit de badkamer. Jolijns ademhaling was
de laatste dagen al onregelmatig, maar de pauzes leken nu steeds langer te
worden. Ik heb haar bij me gepakt, Jeroen heeft haar handje vastgehouden en zo
hebben we gezeten. In de 20 minuten die volgden werden de pauzes steeds langer
en voelde ik haar hartslag door haar fontanel steeds wegzakken. We zagen rust
op haar gezichtje en hebben haar gezegd dat het goed was en dat we enorm veel
van haar houden. En zo is ze om iets na 1u ’s nachts heel rustig in mijn armen
ingeslapen.
Ik ben enorm dankbaar dat het op deze manier is gegaan.
Ze heeft zelf het moment gekozen, maar wij mochten erbij zijn. Ik mocht haar
tot het einde toe vasthouden en ze is gegaan waar ze, precies 200 dagen geleden, is geboren. Voor iets dat zo enorm slecht voelt, had het niet mooier kunnen
gaan.
Deze week staat in het teken van alles regelen. We hebben
ons uiterste best gedaan om haar gedurende haar leven zoveel mogelijk thuis te
hebben en zoveel mogelijk mee te laten gaan in het gezinsleven en dat is ook
hoe we het tot het einde toe gaan doen. Er komt geen plechtigheid, maar in de
warmte van hen die haar nabij staan nemen we thuis afscheid en mogen Jeroen en
ik haar tot het einde toe begeleiden. Ik kijk enorm op tegen dit moment. Het
moment dat ik haar echt moet loslaten en laten gaan. Nu is ze nog bij ons thuis
en omdat we haar hebben laten balsemen, kunnen we haar ook bij ons pakken.
Hoewel het niet meer is zoals het was, voelt het zo vertrouwd om haar nog even
in mijn armen te hebben en vast te houden. Ik durf niet te denken aan het
moment dat dit niet meer kan. De afgelopen 6 maanden heeft mijn leven 200% in
teken gestaan van Jolijn en in één keer valt dat volledig weg. Hoewel ik weet
dat ik alles heb gedaan wat ik kon, dat ik niet meer had kunnen doen, schreeuwt
alles in mij uit “Had ik nou maar…”. Maar er is niks ‘had ik maar’… Ik heb in
alles mijn gevoel gevolgd en gedaan wat goed voelde, maar het had nooit genoeg
kunnen zijn. Al had ik 24/7 haar vastgehouden, geaaid, verzorgd, het maakt niet
uit. Haar leven is te kort geweest en het was nooit genoeg geweest.
Mijn allerliefste, kleine meisje,
Het is goed geweest zo. Je hebt gestreden, je hebt gevochten,
je hebt gelachen en geleefd.
Wij hebben van jou genoten en met de grootst mogelijke
liefde voor je gezorgd.
We houden van je.
Waar jij gaat, daar zijn wij.
Waar wij gaan, daar ben jij.
Slaap zacht lieve Jolijn.