Vrijdag hadden we eindelijk het gesprek met de neuroloog.
We kregen te horen dat ook uit het onderzoek naar het mitochondriaal DNA niks
gevonden was. De bloeduitslagen waren nog wel verhoogd. Zeker de alaninewaarde
was nog hoger dan het in mei was geweest. Het lactaat was niet onderzocht, dus daar
konden we geen conclusie aan verbinden. Wat bovendien het bloedonderzoek wat
vertroebelde, was dat de afname onder druk was, namelijk met een hielprik. Dan
wordt het bloed als het ware naar buiten geduwd en dat kan zorgen voor een
verkeerde uitslag. Ik had zelf al wel het vermoeden dat dit niet de verklaring
kon zijn voor de verhoogde waarde. De alaninewaarde mag op zo’n 450 zitten en
was bij Jolijn eerst al in de 700 en nu zelfs voorbij de 1000. Het lijkt me
niet dat deze verhoging verklaard kan worden door de stuwing. Maar dit zou
meegenomen worden in het overleg later. We hadden nog wat vragen over mogelijke
oorzaken, maar het meeste was niet aan de orde. De maandag erop zou er een
groot overleg komen en we zouden daarna te horen krijgen wat de vervolgstappen
zouden zijn. Een daarvan was in ieder geval een groter DNA-onderzoek.
