Na de vele gesprekken woensdag en donderdag en de nieuwe
plannen, verliep het weekend eigenlijk heel rustig. Vrijdag had Lucas een
studiedag en was effectief zijn vakantie dus al begonnen. We hadden dus een
rustige dag, waarbij we nog even naar de markt zijn gegaan. Dit deed ik eerder
altijd met Lucas en het was wel fijn om dit nu ook weer te doen met beide
kinderen. We kregen vrijdag ook de glucosemeter geleverd, waardoor we
zaterdagochtend konden beginnen met stap 1 van het koolhydraatarm dieet. Het is
even anders klaarmaken dan dat we eerder deden met de flessen, maar het lijkt
erop dat Jolijn het goed doet. Ze is het afgelopen weekend redelijk rustig
geweest op wat onrustmomenten na. Ze slaapt nog wel veel en de lachjes zijn
minimaal aanwezig. Maar het spartelen op schoot is gelukkig ook een stuk
minder. Dinsdag kunnen we waarschijnlijk over naar stap 2 (in verhouding weer
meer koolhydraatvrije voeding en minder normale voeding). Zaterdagochtend
schrok ik nog wel omdat Jolijn ineens begon te spugen. Dit heeft ze eigenlijk
niet meer gedaan sinds ze een sonde heeft, dus ik was nogal verbaasd en schrok
ervan omdat ze het niet zo goed kon ophoesten. Zondagochtend deed ze het weer,
maar was ik er meer op bedacht en na het anders instellen van de sondepomp
(voeding minder snel erin), ging het beter.
Verder verliep het weekend eigenlijk heel rustig.
Zaterdag ben ik met Lucas op pad gegaan en ben ik eind van de middag zelfs nog langsgegaan
bij vriendinnen die een weekendje weg waren. Een beetje terug naar het normaal
leek het wel. Maar toch is er ook elke keer de confrontatie dat het niet
normaal is. Zoals ik al schreef, het klaarmaken van de voeding is even anders
dan eerder. We moeten namelijk twee soorten voeding mengen met elkaar en maken
dat vooraf klaar. Weer iets wat ons er dagelijks aan herinnert dat het niet
normaal gaat. De laatste goede fles die ik gaf was de eerste nacht in het
ziekenhuis, inmiddels bijna een maand geleden. Vanaf dat moment is bijna alles
over de sonde gegaan. En elke keer als je dan een voeding klaarmaakt, word je
er weer aan herinnerd dat dit het is. Ik heb nog steeds de irreële hoop dat ik
nog wel een keer een fles mag geven, maar dat is gewoon niet zo. En dat gevoel is
elke keer heel beklemmend. Hetzelfde gevoel komt als ik Jolijn optil. Voor ons
is het inmiddels normaal hoe haar lijfje beweegt (of eigenlijk niet beweegt) en
ergens prijs ik mezelf maar gelukkig dat het met Lucas al zo’n tijd geleden is
en dat ik het niet meer precies weet. Maar als ik andere kindjes zie, realiseer
ik me heel goed dat dit niet normaal is. En zo krijg je gedurende de dag elke
keer van die kleine speldenprikjes die je er maar steeds aan helpen herinneren
dat dit niet normaal is. En dat normaal ook niet meer terug gaat komen. Ze gaat
niet ineens wel ontwikkelen, ze gaat niet ineens wel haar hoofd omhoog kunnen
houden en ze gaat niet ineens wel weer de fles drinken. Ik heb tijdens mijn
zwangerschap via een forum contact gehad met vrouwen die ook in mei waren
uitgerekend en ik lees soms nog hun ervaringen nu. Zij zijn met zulke andere
dingen bezig dan waar wij mee bezig zijn. Het eerste hapje is hier niet een
opstap naar vaste voeding eten. Het is eigenlijk zelfs meer iets voor ons dan voor
Jolijn, want wat heeft zij er nou aan om bijvoorbeeld wortel te proeven. Elke
keer, elk moment van de dag worden we hiermee geconfronteerd. Er is geen moment
waarop je dit uit kunt zetten, geen seconde van de dag dat het echt normaal is.
Hoe graag we ook willen en hoe goed we het ook proberen, terug naar normaal
zullen we denk ik nooit meer kunnen.
